پهنه هستی را ما دو تایی می رویم تا
انتها
برروی سر، بیداد و دوران سرکشی بی انتها
شمع شوی شعله شوی
به عرشیا
در پی آن مه و رویت شهرها کاشانه ها
بیا ای رویای بی حاصل بیا
ای تکسوار مقصد حاصل بیا
نیستی
در وجودم تا به تو چنگی زنم
بودم وهستم وخواهم ماند
بی کس و
تنها
بازگشت را چون دیوار بتونیست
به آن دم که پشیمانی
چون زنجیر تو در تو
بس
مشکل و سخت است
آری این من و ماییم و این وسعت
از خطا ، درد و عصیان و
این مرگ و
راه بی بازگشت
آن دم که غم ابر به تیرگی نشست
آسمان صدای خزان را فریاد کرد
برگها بازیچه باد شدند و
سنگ فرش به التیام نوازش
از نوید ناله آسمان شادی کرد
در دیدار لحظه های پایانی
در پشت آن دو چشم بارانی
در روزگاران سرد و طولانی
در جست و جوی یک رؤیای پنهانی
که
همه چیزش عیان
وای
ویرانی ویرانی ویرانی ...
می‌خواستم مطلبی بذارم و جملات نغز کتاب کلیدر را بیاورم، اما دریغ که جز چند جمله (نه آن هم عیناً تنها نقل به مضمون) بیشتر به ذهنم نیامد.
ولی در جست جوی پیدا کردن این جملات به وبلاگ(جمله‌های کوتاه) خوبی رسیدم توصیه می‌کنم شما هم سری بزنید.
شیرینی شانس
جک لمون
___________________________________________________________
هاردی : به نظرم شیر بز برات خوبه...
لورل : بز ماده یا نر ؟
هاردی : آخه احمق مگه بز نر هم شیر میده !؟
لورل : آره اگه بهش فشار بیاری پنیر هم میده !
کهکشانها کو زمینم؟
زمین کو وطنم؟
وطن کو خانه ام؟
خانه کو مادرم؟
مادر کو کبوترانه ام؟
...معنای این همه سکوت چیست؟
من گم شده ام در تو یا تو گم شدی در من ای زمان؟!....
کاش هرگزآن روز از درخت انجیر پائین نیامده بودم!!
کاش!
.....
زنده یاد حسین پناهی
آسمان چون خاک تیره و سرد است
خوان خانه‌ها خالی ،شادی دل را فقر بردست
ماه چون شوق در چشمان من
در پس ابری اندوه‌گین بارانی مردست
تقدیم به وحید
چه شهلا شبی چه شوری
آن دم که حسرت فراق
در حیرت آن روایت ها از دیار حق
باقی ماند
رقصان و آوازه خوان
با شکوِه آنچنان همراه با مستی
صبوحی را شکسته پیمودیم
هرچند شب ما تیره و تار
طلوعت را در دوردست به نظاره بنشستیم .
کله پز یا دندان پزشک
خواند ما را به نوبت یک به یک
نوبت من که رسید با ادب وارد شدم
ناگه دو حوری دیدم لیک من غافل شدم!
اولی خوب دست خطی داشت
حیف ارقامی که نوشت صفرهای فراوان داشت
دومی با ادا و اطوارها
میداد آلات و ابزارها
گر در میان ابزارها یک ساطور بود
به حق آنجا یک کله پزی مشهور بود
بنشستم روی صندلی
به هوای لبخندی از حوری‌ای
نه لبخندی نه اخمی نه هرهری
آخر چرا جهان با ما ندارد کاری!
ناگهان برآورد از میان ابزارها
یک آمپولی یحتمل برای گاوها
من زِ تجعب دهان باز کردم
او نمود آمپول را در همانجا که من باز کردم
زیرِ سایه پیر درخت انجیر پیدایم کن
در حجم هوای دود گرفته‌ام نگاهم کن
در این بیداری دردناک کابوس گشته‌ام
به بوسه‌ای شیرین زِ لعل لبانت خوابم کن
